Relato de creación: Paseo nocturno de San Andrés e Madalena

"Noite de lume, noite meiga
que vivan as almas prendidas nas teas.
Que vaguen, que sintan
que se enchan de vida.

Estas intensas verbas foron vertidas por un home baixiño e robusto que despois de varios anos coidando das salas integrantes do museo de Belas Artes, non pode resistirse a desexar que as pinturas cobren vida.
Así, na noite do 23 de Xuño, mentres A Coruña se prepara para festexar a súa noite meiga e xa se deixa intuír o crepitar da leña ao arder, miles de desexos se entrecruzan. Entre eles, un conxuro dun vixiante, farto de ver as almas dos amigos de tantas noites compartidas, presas nas cores dos cadros. Gustaríalle soamente por un intre poder conversar con eles.
Mais nesa a súa derradeira noite, o vixía marcha, non sen antes despedirse, decepcionado polo seu desexo frustrado.
O que el non sabe é que esas poucas verbas si tiveron o seu efecto….
Na media noite, as personaxes dalgúns cadros comezan unha profunda viaxe que o vixía xa non poderá ver. De tea en tea realizan un continuo percorrido polas vidas doutras figuras, polas experiencias vitais, por diversas paisaxes tan fermosas como irrecoñecibles para eles.

Soan as doce no reloxo do museo. Unha sombra escorrégase polo corredor da primeira sala .
A sombra de San Andrés, que ao escoitar o canto dunha voz feminina, segue o rastro dese son pracenteiro. Ese home xa ancián, calvo e de barba branca, lembra, mentres vai camiñando, os seus días de mariñeiro. Cuberto por unha túnica deslízase pouco a pouco lembrando eses días nos que saía ao mar.
Aqueles días nos que, como o vello Simbad, non conseguía esquecer ese arrecendo profundo de sal e auga brava. No que a terra semellaba unha illa distante e afastada como unha muller que por vez primeira se namora. Días bos e malos a bordo da barca na que os homes estaban e ficaban sós, nos que os pensamentos máis recónditos non saían á luz e, con todo, as soidades non compartidas achegábanse ás almas.
Non pode esquecer tampouco os días de milagres acompañado dos seus antigos compañeiros, lembra os seus tempos como apóstolo de Xesús e estránaos a todos.
Lévao de novo á realidade unha imaxe sobrenatural, mais cunha faciana familiar. Unha muller case desmaiada aparece ante os seus ollos sostida por dous anxos. Diríxese a eles con esa voz tenra que antes escoitara o santo para darlles as grazas por coidala durante todo o tempo en que se sentiu mal.
A dona da beleza proscrita e fraxilidade prerrafaelista mostra no fondo dos ollos un segredo moi doce, que xa non esconde, pois atrás quedaron os vellos tempos de invisibilidade e amarga dor.
Todo nela resplandece como un raio de luz. Poderíase dicir que semella un raio de lúa, pois o seu segredo compartido fai sentir mellor a quen a entrevé entre as brétemas nocturnas.
María Madalena recoñece ao santo que tanta paz lle inspirara noutros días. Ao pedirlle que o acompañe nunha visita pola cidade e os seus arredores, ela alédase moito e camiñan falando dos seus tempos e de todo o acontecido nas súas vidas.
Todas as conversas que escoitaron no recinto do museo sorprendéronos dunha forma impresionante. Nada é xa o que era....
Sorpréndense da compaña de San Andrés unhas damas moi elegantes, que conversan sobre a última moda en Milán. María Luísa de Orleáns acompáñase dunha dama moi elegante, María Antonia Fernanda, esposa de Vitorio Amádeo III, que está de visita na cidade . As dúas quedan escandalizadas pola vestimenta da muller, unha túnica que a envolve e unha longa melena que lle cae polos seus ombreiros espidos. Elas saen con paso apurado e van xunto a Carlos I de Inglaterra para contarlle o acontecido e pedirlle que poña un pouco de orde, falando coa muller para que corrixa esa actitude indecente. Mais el case non lles presta atención, ocupado como estaba ensaiando diferentes posturas para o seu próximo retrato. Faláranlle dun artista francés que pinta magníficamente e quere que sexa a súa mellor pintura, así que elas, decepcionadas, déixano e seguen falando das súas cousas.
Mentres tanto, Madalena e San Andrés continúan a súa andadura e chegan xunto a un pai que aconsella a súa filla. Ela está preocupada porque os seus amigos non lle fan caso e se mofan dela. Páranse con eles e reflexionan todos sobre a importancia da amizade e o difícil, pero importante e reconfortante, que é atopar verdadeiros amigos.
Ao lonxe contémplase unha fermosa vista da Coruña. No centro da imaxe levántase con alma de pedra a torre de Hércules, que aparece séculos despois do seu nacemento, situada nunha paraxe de camiños, prados e mar.
Relata San Andrés, gran viaxeiro e coñecedor de historias, as lendas da orixe da torre. Traslada así Madalena os seus pensamentos as personaxes de Xerión, Hércules, Crunia e a todo o que se di que aconteceu neses días.
No fondo, o mar é un mariñeiro de camisa vermella que aparece descalzo recostado sobre o chan. No seu camiño cara a esta paisaxe mariña, ven levantarse ao mariñeiro que lentamente se achega ao santo e pregúntalle se o pode bendicir para ver se ten máis sorte no mar. Cóntalle que nos últimos tempos as súas redes quedaron case baleiras, e fálalle dos temporais aos que están expostos el e os seus compañeiros de profesión. Dille que os tempos cambian e o mar xa non é o que era: a contaminación, os cambios no clima están facendo moito dano. O vello, compasivo, bendíceo, máis lamenta a situación provocada polos homes e decátase de que a solución terá que partir deles. Despídense, quedando comprometido o mariñeiro da camisa vermella de concienciar socialmente á xente sobre este tema.
Camiño da ría do Burgo, van contemplando a típica paisaxe galega, cando atopan a catro mariscadoras . As mulleres están agachadas traballando e cantando cancións típicas da terra.. Contemplan o santo e a muller a alegría coa que fan as súas tarefas a pesar do duro das mesmas. Elas relátanlle o cedo que se ten que levantar polas mañás para atender as súas casas e despois ir traballar, o duro do sol queimando na testa, a rudeza das súas mans...Pero tamén a alegría de facelo xuntas, no mar, e de poder manter as súas familias.
Unha canción de despedida sae do seu corazón, e os sons ledos e acordes acompañan as dúas figuras na súa volta ao museo.
Con alegría quedamos despois da vosa visita
e seguiremos mariscando cheas de ledicia.
Con alegría vivimos a pesar da dura vida
e como sempre cantando coa ilusión de cada día.
Xa de volta, Andrés e a súa acompañante, despídense e regresan ás teas. Foi unha visita fermosa que esperan non sexa a última."

"San Andrés", de José de Ribera.
"A Madalena sostida por dous anxos". Annibale Carracci
"Retrato de prometida de María Luísa de Orleáns". Anónimo francés.
"Carlos de Inglaterra en tres posturas". Antón Van Dyck
"María Antonia Fernanda de España, esposa de Vitorio Amádeo III". Doménico Duprá
"Vista da Coruña". Alejandro Ferrrant
"Mariñeiro". Modesto Brocos Gómez
"O consello dun pai". Plácido Francés y Pascual.
"Paisaxe galega. Ría do Burgo".
"As mariscadoras". Luís Seoane